Sommige opgaves zijn té ingewikkeld om er eenduidige oplossing op los te laten. De energietransitie is er zo één. Zo zat ik in februari met toenemende belangstelling en groeiend enthousiasme en optimisme te kijken naar de Tegenlicht-aflevering Deltaplan Waterstof. Om niet veel later in een doorwrocht artikel keihard onderbouwd te zien dat het er eenvoudig nooit van kan komen, die waterstofrevolutie. Of althans toch niet op de voorspelde de ei-van-columbus-achtige manier die Tegenlicht voorstelt.

Transitieopgaves kenmerken zich door een enorme complexiteit. Het aantal belanghebbenden is groot en hun belangen zijn vaker wél- dan niet conflicterend. Dan is de vraag: hoe kom je binnen zulke ultra-complexe vraagstukken tóch tot aansprekende, mobiliserende en motiverende successen? Een tijd terug mocht ik verslag doen van een bijeenkomst van overheids-inkoopexpertisecentrum PIANOo over circulair inkopen. Daar deed de Wageningse-bestuurskundige en SER-kroonlid Katrien Termeer uit de doeken waar het vaak mis gaat: ‘Bestuurders willen graag dat veranderingen tegelijkertijd diepgaand, systeembreed én snel zijn.’ Dat is vragen om het onmogelijke. Small Wins bieden een praktisch perspectief. In de ogen van Termeer gaat het om kleine, betekenisvolle stappen met tastbare resultaten.

Als voorbeelden van Small Wins op weg naar een circulaire economie noemt ze het concept van ‘Light as a Service’ en het verbod op het gratis weggeven van plastic tasjes. Het gaat om overzichtelijke, aansprekende, effectieve en uitvoerbare ideeën. Focus op overzichtelijke stappen voorkomt dat mensen overweldigd raken door de complexiteit van een vraagstuk. Het maakt dat er minder wordt gepraat en eerder gehandeld. Ze zijn bovendien sneller uit te voeren, omdat ze minder weerstand oproepen.